miércoles, 27 de mayo de 2009

MI PRIMER LARGA DISTANCIA

A petición popular voy a escribir la crónica de lo que ha sido mi primer larga distancia (pero no el útimo, os lo garantizo).
Fermín y yo quedamos en la salida de la autopista de Oropesa a las 7:30, y allí como un clavo estaba yo (aunque parezca mentira, jajaja)
Fuimos todo el viaje uno detrás del otro hasta el momento que nuestros GPS nos separaron, y nos perdimos. El resultado de tal despiste es que llegué a Calela 30 minutos despues que Fermín , pero no pasa nada.
Acudí a por mi dorsal, el 673, el cual voy a enmarcar en mi habitación.
De 14:30 a 16:00, teniamos que dejar el material en boxes, asi que Fermin y yo dejamos las bicicletas y buscamos un sitio donde comer.
Después de buscar durante un rato encontramos un restaurante que al parecer tenia buena pinta, solo al parecer, porque tardamos para comer lo que no esta escrito. Todo presagiaba que iba a ser un desastre de carrera pero en fin ya que estabamos allí teniamos que correr. Esperabamos que la suerte que nos habia faltado durante el sabado nos sonriera durante el domingo.
Despues de comer descansamos un rato, que yo aproveché para correr 30 minutillos y prontito a cenar que habia que descansar.
Al dia siguiente a las 5.30 de pie, desayunando, para estar a las 6.30 en boxes para ultimar detalles ya que a las 7.00 debiamos desalojar boxes y pasar a los cajones de salida.
Fermín salia a las 7.30, yo 5 minutos depués. Suena la salida de los de gorro rojo, y yo pienso que solo faltan 5 minutos para mi debut, y a la que me descuido ya estoy en el agua nadando. El mar estaba bastante picado asi que me lo tomo con parsimonia y opto por la opción de seguir a los triatletas que me preceden.
Paso la primera boya y voy a buscar la siguiente y a la que me doy cuenta empiezo a pasar triatletas de la salida anterior a la mia con lo que me sorprendo y veo que no voy nada mal. Al pasar al segunda boya veo que hay triatletas que estan recortando el recorrido de agua, y pienso: "Lo unico que van a conseguir es engañarse asi mismos, este es el tipo de triatleta que no querría ser nunca". Asi que mi conciencia y yo hicimos todo el recorrido conforme el reglamento decía, asi que con un tiempo de 35:09 salia del agua, y con ninguna sensación de agotamiento.
Llego a boxes y pienso que lo peor ya se ha pasado, asi que hago mi transicion y cojo mi bici, y muy prudente empiezo los 90 km, pasados 10 km me encuentro muy bien y pienso que podria ir mucho más en bici asi que empìezo a darle caña, y iba adelantando participantes continuamente, y siguiendo los consejos de Fermín de comer y beber cada 15 minutos no me encuentro demasiado tocado. Llego al kilómetro 45 fresco como una rosa y aun aumento más el ritmo asi que llego al final de la bici en un tiempo de 2 horas y 31 minutos. Yo estaba flipando ya que tenia pensado hacer cerca de las tres horas.
Hago la transición a la carrera a pie y empiezo con un grupo que iria a hacer 1 hora y 30 minutos, y aguanto en este grupo hasta el kilómetro 7 donde me descuelgo y empiezo a sufrir de una manera sobrenatural, menos mal que en el 11 ya dabamos la vuelta y cogi un poco de moral, en cada avituallamiento me hinchaba a agua, coca-cola y powerade, sentia una sed que nunca la habia sentido, en cuanto salia de un avituallamiento estaba deseando que llegara el otro, en fin, el sufrimiento de la larga distancia supongo.
Depues de correr bordeando la playa de Calella durante 20 kilómetro cojo el desvio hacia las calles de Calella dirección las pistas de atletimo donde estaba colocada la meta. En el tramo urbano de la carrera la gente no te para de animar, vas en volandas, te se pone la carne de gallina, sobretodo los ultimos 500 metros antes de meta, donde te encuentras con una cuesta que te hace apretar los dientes más que nunca, una vez pasada esta cuesta, entras en las pistas de atletismo, y es cuando empiezas a pensar en todas las personas que te han ayudado para llegar a este punto, yo pensé en mi novia, Carol, que durante la carrera estuvo animandome en todo momento y que última curva la vi como hacia fuerza para que yo llegara ya a meta, en mis padres que han aguantado todas mis dietas y entrenamientos, en la gente del club que me llamó el dia de antes para animarme....
Así pues llegué a meta con un tiempo en la media maratón de 1h 44min 16seg, un poco de por encima de lo que yo pensaba, pero en fin es un debut y no se le puede pedir más
Hice un tiempo total de 4h 51min 16seg, por debajo de lo que yo esperaba ( 5 horas), no acabé con muy buen sabor de boca por mi mala carrera a pie pero entro de lo que esperaba hice un buen tiempo.
Os aseguro que voy a repetir otra prueba de larga distancia, es muy duro, pero a la vez muy bonito, como todo el esfuerzo de 3 o 4 meses se ve en una carrera. Al finalizar el medio ironman no pensaba correr otra larga distancia este año, pero el martes ya estaba buscando otra en internet, y hoy miercoles ya me planteo el ironman... no sé como acabará la cosa....

domingo, 24 de mayo de 2009

HALF CHALLENGE!!!



-SI SI ES ELLA LA GUANYADORA "LA VIRGI BERASATEGUI", ESTÁ COM UN BOU AQUEST ANY....
I ELS DE DALT L'ABEL I JO DE PARRANDA!!!!
-BUENO VOS CONTE UNA MICA COM HA ESTAT EL COTARRO:
VAREM ARRIVAR EL DISSABTE A LES 11.30 MONTAREM LES BICIS, EIXIDETA RÁPIDA I CARRERA A PEU. DUTXETA I APER EL DORSAL I ETC ETC.....
DIUMENGE:
4:45 DESPERTADOR, DUTXA,GINYAETA I DESDEJUNI. DESPRÉS CADA UN A LA SEUA BICI.
QUE SI PLENAR ELS DEPOSITS, FICAR-NOS PROTECCIÓ SOLAR, NEOPRENO, VASELINA , CALFAMENT I TAL I TAL.....
7:30 PRIMERA LINEA DE FOC, HEM GIRE I A LA MEUA DRETA I FLIPEU QUI ESTAVA, CLEMENTE ALONSO(GUANYADOR DE LA PROVA)VIRGINIA BERASATEGUI,ALVARO VELAZQUEZ I JO SENSE COMPLEXOS AMB ELLS( QUE SIGA LO QUE DEU VULLGA). EIXIDA PUNTUAL PER A MI (ABEL EIXIA 5 MIN DARRERE) I FINS LA 1º BOLLA A TOPE, PERO A TOPE ES A TOPE EH!!!!!
LA MAR PICADISIMA, OLEATJE PROU MOLEST, FORT VENT DEL NORT I UNA NATACIÓ QUE NO ES PRESENTAVA GENS BONICAM NI FÀCILONA.
GIR A LA BOLLA I ASI COMENÇA LA TORTURA, EN LES ONES NO ES VEUEN LES BOLLES AIXI QUE HEM FAIG TOTA LA NATACIÓ SEGUINT PEUS, EN LA FABRICA DE BAMBOLLES, TOTA LA NATACIÓ SENSE SABER ON TINC QUE ANAR , NI VEIENT RES DE REFERENCIES. IX DE LA NATACIÓ I NO FALLA HE NADAT PROU MAL EN 31 MIN(3 MES QUE A ELX) PERO LES CONDICIONS EREN MOLT ROINS. IX DE LA PLATJA I A PER LA BOSA AMB EL CASC, ULLERES I MENJAR. HEM FIQUE ELS TRASTOS I A PER LA " BURRA" LA TOPETE (QUE NO ERA FÀCIL JA QUE HI HAVIEN 2.200 EN TOTAL) I IX BUFANT I PENSANT EN ANAR CONCENTRAT I NO COMETRE ELS ERRORS D'ELX.
ES FEA UN POC DE CARRERETS I EIXIDA A LA N-II TALLADA PER L'OCASIO. QUIN GUST DONA PELADEJAR AIXINA.....
EL CIRCUIT ERA MOLT RÁPID, MOLT PLA I AMB BON ASFALT EN EL 90% DEL RECORREGUT, IX FORT I HEM PLANTE AL KM 20 SENSE ENTERAR-ME. AL KM 25 SENC UNA LENTICULAR BUFANTME L'ORELLA HEM GIRE I FLIPEU QUI ERA:
IVONNE VAN VLERKEN (O COM COLLONS S'ESCRIGA) L'ACTUAL RECORD WOMAN EN DISTÀNCIA IRONMAN ( CONSEGUIT A ROTH, CREC QUE EN 8 H 45 MIN) HEM PASA A RITME QUE HEM PAREIXIA ASUMIBLE PER A MI I DESIDEIX APRETAR-MEN UN MIQUETA I INTENTAR SABER EL MEU NIVELL DE BICI COM VA DE CARA A L'OCTUBRE. TOTAL QUE LA JUGADA MEN A EIXIT REDONA PER QUE CONSEGUEIX VAIXARME AMB ELLA DE LA BICI EN 2 H 20 MIN A UNA MITJA DE ............:
38.5KM PER HORA ( ELS ENTRENOS DE BICI COMENCEN A DONAR RESULTATS)
VAIXE DE LA BICI CALCULE QUE PER EL 80/90 DE LA GENERAL I AMB GANES DE CORRER QUE ES LO MES IMPORTANT. TRANSICIÓ NORMALETA, VASELINA ALS PEUS, CALCETINS,SABATES, VISERA I A CAGAR OSTIES I A DONAR-HO TOT.
COMENSE LA MITJA MARATÓ I FIQUE LA VELOCITAT CREUER BBBUUU!!!!!
BBBUUUUUU!!!!!! EL BARCO VA A EIXIR A 4 MIN KM, PASAGEROS AL TREEEENNN!!!!!
PASEN ELS KMS I HEM VEIG IGUAL COM SI ACABARA D'EIXIR A CORRER( HEM TOPETE MOLT FORT) I CAÇANT A GENT PER UN TUBO. NO HEM SALTE NI UN AVITUALLAMENT I VEC EN TOTS I PRENC POWER GELS A MANTA PER POR A BUIDARME, UN ALTRE ENCERT AQUEST. ARRIVE A META SANSERISIM I EN LA IDEA DE QUE PODRIA HAVER AGUANTAT MÉS KMS A AQUEST RITME. UNA DATA DE LA MITJA MARATÓ SOLES PERC UN PUESTO EN TOTAL I RECUPERE DE 30 40 AIXÍ QUE HEM TOPETE MOLT FORT A PEU. AL FINAL FAIG LA MITJA EN 1H 25 MIN ( 4.03 EL KM) I UN TOTAL DE 4H 25 MIN I EL 52 DE LA GENERAL LLEVANT A LES 3 XIQUES.
ELS TEMS SON:
H2O=31MIN
BIKE=2H 20 MIN (38.5 DE MITJA)
RUN= 1 H 25 MIN ( A 4.03 EL KM)
CONTENTISIM I HE ENTRAT EL 16 ESPANYOL LO QUE HEM DONA UNA CONFIANSA MOLT GRAN PER A DONAR LA CAMPANADA AL CAMPIONAT D'ESPANYA VITORIA 09.
BUENO UN ABRAÇ ATOTS I AU A ENTRENAR A MUERTE PER A VITORIA ON LA PENSE LIAR( EN PERMIS DELS MÁQUINES NACIONALS CLAR)

DOMINGO CARGADITO

Este domingo han pasado muchas cosas a los integrantes del club, algunas oficiales, otras extraoficiales.
En primer lugar la participación de Fermin y Abel en el Half Challenge de Barcelona, con muy buenos resultados para los 2 si no me equivoco, 4:25 para Fermin y 4:50 para Abel, o algo asi, pero creo que ha habido algun problema, porque al principio salian en las clasificaciones y ahora no salen, pero nos esperaremos a la cronica de Fermin que solo le pido que sea en castellano.
Y por segundo entreno bastante bueno de Chicho y Oscar, 50 km en bici, muy de trankis, pero con algo de montaña, y 5 km corriendo a 4:00, entrenando la transicion (t2).
Ahora en lo personal estoy muy contento porque despues de mi lesión, he conseguido enlazar una semana entera de entrenos, cumpliendo a rajatabla lo dictado por mi "mister", pareze que todo empieza a ir bien.
Y aunque no sea del club, esperamos que Wolf (no se si se escribe asi) consiguiera el pase para Hawai, pero no lo he podido ver en la clasificación.

viernes, 22 de mayo de 2009

me la pire a BARNA!!!!!!


-TOT ESTE MERDER ES EL MATERIAL PER AL HALF CHALLENGE....
QUE SI NEOPRENO, DNI, BICI, UNFLADOR, BARRETES, GELS , BEGUDA, SABATILLES, CALÇETINS, VASELINA....
SEGUEIX ......???????
NO VERITAT!!!! JA HO SABEU TOTS!!!!!!!!!!
BUENO ME LA PIRE AMB IL.LUSIÓ QUE ES LO PRINCIPAL I AMB MOLTES GANES DE DISFRUTAR COMPETINT. EIXIM DEMÁ A LES 7:00 EN PUNT DEL MATÍ , I PASE PER LA EIXIDA D'OROPESA A ARREPLEGAR A ABEL QUE FÁ NIT ALLI.
LA IDEA ES ARRIBAR SOBRE LES 10:30 I MONTAR LA BICI EIXIR 30/40MIN A RODAR EN ALGUN SPRINT DE 20 SEG PEL MIG I 20 MIN A PEU FICANT 2 KMS A 3.30 QUE SEMPRE ME FICA LES PILES I HEM DONA BONES SENSACIONS....
DESPRES ARREPLEGAR DORSALS, XARLA DE LA CARRERA , DINAR I DESCANSAR UNA MIQUETA.
JA VOS CONTE EL DIUMENGE QUE TAL ENS A ANAT ALS 2 VAL????
UN ABRAÇ A TOTS.

miércoles, 20 de mayo de 2009

¿Algú pensa anar a Cullera o a Denia?

Hola gentola. Només volia dir que estaria de lujo que cadascú publicara les carreres que té pensat fer, ja que així podríem organitzar-nos per a poder quedar, o decantar-nos per apuntar-nos en unes o altres...

De forma més urgent, ¿algú aneu a Dénia o Cullera?

YA HA LLEGADO EL ABUELETE JAUME

Yep, compañs..

En primer lugar, enhora buena a los amigos Alex y Fermín por el carreron del pasado domingo en Canet,

En segundo lugar, desearles mucha suerte a los amigos Abel y Fermín en el medio Aironman de Barcelona el próximo domingo.


Y para el resto, quien quiera apuntarse el próximo sábado a las 10.00 h. en la playa de Burriana y luego un par de horitas en bici,
el amigo Maño y Yo seguro que vamos. Hemos puesto este horario por los de Vila-real, ya que como sabéis son fiestas.

Y el sábado por la tarde quien quiera una cerveza, esta invitado en la penya de Goma a Gom, o sea la penya de Jaume, al lado de la Torre Mocha
sobre las 19.00 h.

Para vuestra información el día 9 de agosto Triatlo de Vila-real, necesitaremos toda la colaboración posible.

Y para el día 31 de mayo, necesitamos colaboración para echarles una mano al club Atletisme de Vila- real para la media maratón, y luego saldremos a correr al pinar de la Ermita.

Bueno veo que le habéis cogido el hilo al Bloc o como se diga esto,
el amigo Fermín dice que es un diesel, menos mal porque sino…..

Me he alegrado de ver al amigo Sarrion en la foto, ¿Quienes son los otros dos?

Bueno os dejo que estoy currando.

domingo, 17 de mayo de 2009

SPRINT CANET ( BON ENTRENO!!!!)




YEP COM ESTEU TOTS???


BÉ VAIG A CONTAR UNA MICA LO DE AQUEST MATÍ.


ENS PLANTEM ALLÍ XIXO, ALEX, WOLF (UNA JOYETA NOVA) I JO.


JO PENSANT EN BUIDARME I ANARMEN MÉS TRANQUIL A BARNA. (QUE PER AIXÓ VENIA.)


EIXIDA ROINISIMA, CHAPUSERA, BASURA, MERDOSA.... I TOT EL QUE PUGAU IMAGINAR PER CULPA DELS ARBRITS... PERO HO MIG ARREGLE EN UN SUPER SPRINT I ARRIVE A LA 1ª BOLLA PROU BEN SITUAT. GIREM A DRETES I EN BUSCA DE LALTRA, TOPETE UNS PEUS BONISIMS I M'AGARRE A ELLS FICANT ELS COLÇES, CAMES ETC.. PER A NO PERDRELS. TORNEM A GIRAR A DRETES I AGARRAT ALS PEUS DE ABANS QUE SON UN BON RITME PER A EIXIR. PEU A TERRA I CAGANT OSTIES A PER LA BICI. MENTRE HEM FIQUE EL CASC VEIG PASSAR A MANU GODINO ( TRAGALEGUAS I 6ºCLASSIFICAT)I PENSE QUE TINC QUE ENTRAR COM SIGA EN EL SEU GRUP, IX EN LA BICI I FAIG UNA SERIE DE 1KM 500M APROX SOLES FINS QUE ENLLACE. ARA SI AGARRE AIRE, HEM PASE LES SABATES, VEC AIGUA, AGARRE MES AIRE I AGARRE MÉS AIRE............BUUUUUFFFFFFF!!! QUIN RECALFÓ M'ACABE DE PEGAR........


BE TOTS JUNTES I CADA EIXIDA DE CURVA "CLACK" PALO PER AÇI I PALO PER ALLÍ.


UN CIRCUIT PER ANAR TRANQUIL I JUNTETS JA QUE INTENTAR ESCAPARSE ES UNA TONTERÍA (CIRCUIT PLANISIM)...


ARRIVADA A LA T2 I MOLT BONA TRANSICIÓ I ALA A LO QUE DONE EL COS I A BUIDARME....


IX DEL 15 AL 20 CLASSIFICAT COMENCE A CORRER PERO AL SER DIESEL ( O SIGA LLARGA DISTANCIA ) HEM COSTA UNA MIQUETA MÉS CALFARME EN LA 1ª VOLTA PASE A 4/6 TIOS I ELA SEGON EL COS ESTA CALENT I COMENÇA JA A INCREMENTAR EL RITME MÉS ENCARA. TORNE A PASARNE 3/4 I ACABE EN BONISIMES SENSACIONS I AGUST PER HAVERMA BUIDAT I ENTRENAR AMB GENT DE MOLT DE NIVELL.


AL FINAL EL 12 EN LA GENERAL AMB AQUESTOS PARCIALS:


H2O=12 MIN


BICI= CREC QUE EREN 35 MIN


CARRERA=16.45 CREC.


MOLT CONTENT AL VORE LA CLASSIFICACIÓ, JA QUE ELS 11 DE DAVANT MEU ES DEDIQUEN A FER CURTA DISTANCIA I SON MOLT RÁPIDS...


AIXI QUE A NADANT I PEU QUE ES ON MÉS HEM TINDRIEN QUE TRAURE NO HI HAVIEN DIFERENCIES IMPORTANTS...


MOLT CONTENT PER EL ENTRENO.....


PD: GRÀCIES A XIXO I OSCAR PER VINDRE A FER DE SUPORTERS!!!!


SE AGRAIX MOLTISIM.

jueves, 14 de mayo de 2009

FOTICO!! (no se que collons he fet que no podia penjar-la)


- PERDON A SUECA NO.....

A CANET OSTIA.

I ARA M'EN VAIG A ENTRENAR.AU

COSETES!!!... QUE FA TEMPS QUE NO DIC RES.

COM ESTEU COMPANYS?
EN PRIMER LLOC LA ENHORABONA A OSCAR PER DISFRUTAR DEL DUATLÓ DE SUECA.
SEGÓN: ALEX JA QUEDEM PER ANAR A SUECA NO?
-BE TAMBÉ UN "PERSONATGE "QUE VAIG CONEIXER AL 10.000 DE BORRIANA, ES DIU "WOLF" ES ALEMÁ I VIU AL GRAU DE CASTELLÓ. HEM QUEDAT JA ALGUNES VEGADES PER ENTRENAR (LA BICI) I MOLA MOLT, JA QUE TÉ UN NIVELL PAREGUT EN TOTES LES DISCIPLINES AL MEU ( ELL UNA MIQUETA MÉS FORT JA QUE LA SETMANA QUE BÉ VA A LANZAROTE, I NO EN PLAN DE ACABAR EL IRONMAN SI NO EN EL PLAN DE ANAR A PER EL "SLOT" PER A HAWAII CON QUE EN AIXÓ VOS HO DIC TOT DE COM ESTÁ FISICAMENT) I NO VETJES ELS PALOS QUE ENS FOTEM, SI NO PREGUNTEVO A ABEL QUE AHIR VA EIXIR AMB NOSALTRES I QUE VOS COMPTE LO QUE VA PATIR (ABEL EIXE ENTRENO TE ANIRÁ PERFECTE PER AL HALF CHELLENGE).
AQUESTA FOTA ES DE LA "BURRA" QUE MONTE PER A CANET, TINC GANES DE DEFOGARME ALLÍ I ANAR-MEN MÉS TRANQUIL A BARCALONA. ELS ENTRENOS AN ANAT BÉ AQUEST MES I JA VOREM QUE TAL IX.
XIXO TU TAMBIÉN VIENES A CANET NO?
BUENO JA PARLEM I UN ABRAÇ A TOTS.

domingo, 10 de mayo de 2009

UN DÍA BASTANTE GRIS... ¿O NO?

Efectivamente, la mañana de hoy ha amanecido bastante gris. No es que crea en supersticiones, sólo un poco por si acaso, pero algo ya me decía al levantarme que iba a ser un día gris y no sólo por el color del cielo.

Hoy se ha celebrado el “Duatlón de Guadassuar”. La verdad es que aunque podría haber ido mejor, quiero intentar dejar de quejarme de una vez, así que diré que no ha ido del todo mal. Al menos éste es el balance inicial. En el haber de las cosas positivas destacan hechos como que no ha llovido, que he resistido bastante bien el frío en bici con manga corta, que no ha habido caídas ni accidentes, que he encontrado el pueblo en cuestión a la primera, y otras que me dejo seguro. Por el contrario, en el haber de lo negativo, pues he hecho un par de jugadas de campeón del mundo de tontos que ya detallaré unas líneas más abajo; así como también que he ido solo, que lo he afrontado con una motivación y una concentración ínfimas, y que llevo CD’s demasiado viejos en el coche y me he aburrido bastante en el trayecto, que al final ha sido de una horita aproximadamente.

He llegado a pensar en no ir. Esta semana, con la anhelada pastillita por fin de por medio, he dormido bastante mal, el jueves estuve chunguillo después de comer, devolviendo y demás, y en definitiva, un cúmulo de elementos que formaban una coyuntura poco propensa para competir. Pero para que os voy a mentir, dentro de mí siempre tuve la seguridad de que acabaría yendo. Si uno se inscribe, y se hace a la idea, pues coño va y punto. Si nos rindiéramos a las primeras de cambio qué sería de nosotros…

Total, que llego antes de la hora prevista y todo, y con mucha parsimonia voy a recoger el dorsal y la bolsa. Según me acercaba ya iba despertando el recuerdo de la competición, el gusanillo de los nervios y sobretodo, la sensación de que hay muchos, pero que muchos flipaos en este mundillo. Gente que va de profesional, contando los entrenamientos brutales que se meten entre pecho y espalda, fardando de material, etc. En fin, igual gran parte de esta impresión es puramente subjetiva y se debe al miedo escénico que personalmente siento antes de la competición.

Sin más que destacar, vuelvo al coche, monto la bici, me cambio, me vuelvo a cambiar pensando en el frío y por si no era bastante, lo hago una vez más. Llevaba medio armario en la mochila, para tratar de encontrar la ropa adecuada. Tenía que pensar no solo en la competición, sino en posibles contratiempos como algún pinchazo. Si pincho, en los 15 minutos mínimo que me cuesta arreglar el pinchazo, tengo más que de sobra como para estar toda la semana siguiente resfriado y griposo. Sin embargo, me arriesgo y únicamente me enfundo una camisa térmica de manga corta bajo el mono.
Entre pitos y flautas no me da tiempo de calentar más que durante el tramo en que voy a boxes. Y seguidamente se da la salida.

Empiezo a correr, y tratando de ser un poco conservador, voy a 160ppm durante el primer km. Después, busco ir aprox a 165-7 y con eso llego a los 5200m en 19:57, a un ritmo de 3:50. Enseguida me subo en la bici, que estaba justito en el extremo de entrada del box, y cuando la transición parecía decente, va y se descuelga la bolsita de herramientas justo saliendo del box. Claro, al poner el dorsal de la bici se había desajustado el velcro que la sujetaba. (Sé que es de globero llevarla en una distancia tan corta, pero no puedo permitirme pinchar y estar parado esperando a que alguien de la organización me recoja o volver a pie, por el frío, me quedo pajarito en menos de 5 minutos si voy en manga corta). Total, que pierdo pocos segundos y la meto en el portabidones. Y allá que voy, el circuito muy estrecho y curveado, pero como lo afrontaba como un entrenamiento, pues bueno, perfecto para hacerse a la bici e ir cogiéndole confianza. Iba en un pequeño grupo, pero se escinde en dos y yo me había quedado colgado en la parte trasera del subgrupo de detrás. Como me sentía bastante a gusto decido ir a por los de delante, y me pongo a tirar del grupito, pues pensaba que tenía piernas para mantenerme bien con los de delante y posiblemente ganar algún minutito al final. Pero nadie me daba el relevo. Así que decido irme solo y llevo a cabo una tentativa de hachazo dentro de mis condiciones claro, esperando que alguien me siga e ir a relevos hasta delante. Me pongo un momento a 45-48 km/h en plan sprint para pillar al grupito de delante que ya estaría a 50m. Y cuando miro atrás veo que ando solo. Bueno, pues “suerte y al toro” pienso en ese momento, ahora ya no hay marcha atrás. Al principio parece que me acerco, pero pronto empiezo a tener las piernas como bloques y veo que me cuesta más y más mantener ese ritmo y acercarme, hasta que me resigno y admito que yo solo no podré contra un grupo de 6 o 7, y que me he quedado en medio, en tierra de nadie y con un desgaste innecesario. Además los gemelos empiezan a dar señales de que quieren subirse, lo que me hace pensar en la carrera a pie que aún nos esperaba. Al ser mi primer duatlón pensaba que si los gemelos ya estaban tocados desde la primera vuelta del segmento ciclista, las vería putas para correr. De este modo aguanto un par de kms, hasta que voy cogiéndome a gente que va cayendo de delante y hacemos un nuevo grupo. Pasan los kms y el grupo de detrás nos coge. Íbamos bastante relajados desde ya hacía rato, pero aunque todo me picaba no iba otra vez a repetir la jugada, además el trazado no permitía mucha colaboración, y no entiendo porqué la gente pasa tanto de todo y se pone a chupar rueda sin más. Lo que mola es ir a padecer y darlo todo. Sino pa’ qué!! Y con esta sensación llegamos a la transición, donde hago la GRAN CAGADA, y totalmente desorientado me voy justo al extremo contrario del box, donde tras cruzarlo bici en mano no encuentro mis zapatillas donde deberían estar. Lo primero que pienso es que alguien las ha cogido o se las ha llevado, miro bien y de repente se enciende la lucecita: “ostia, estoy en la parte contraria del box”, así que vuelve con la bici a hombros y en sentido contrario a todo el grupo que venía ya de cara. En ese momento me invade una sensación de rabia e impotencia, pero pienso que no importa, era un día gris y por un contratiempo más no iba a amargarme. Con tranquilidad y una cara de tonto que para qué, empiezo a correr, totalmente solo y descolgado del pequeño pelotón con el que había llegado en bici. Voy de menos a más, y al final aún pillo a algunos de los que venían conmigo en bici, pero por el tiempo del parcial de bici he descubierto que perdí cerca de 50 segundos con el despiste, a parte de alguna referencia para la carrera. No obstante, corrí los 2600m en 10:16, a un promedio de 3’57 y bastante cómodo, sin problemas en los gemelos.

Al final, posición 67 con una hora trece y pico. Una posición gris, para un triatleta bastante gris, en un día muy gris. Pero ante todo, me divertí, disfrute de poder hacerlo y quedé muy contento conmigo mismo.

La moraleja:
1.- Hay que concentrarse un poco y hacerse la imagen mental de entrada en boxes, por donde se entra, por donde se sale, y tratar de estar concentrado en esos momentos de carrera, porque si te dejas llevar te arriesgas a hacer la del pulpo.
2.- Un rendimiento gris no implica dejar de divertirse y disfrutar.

viernes, 8 de mayo de 2009

BASTA DE CURSILERIO

Llevamos un tiempo que no dejamos de decir cosas melosas, y hay algun integrante del club que esta empezando a ponerse un poco sentimental demasiado amenudo, asi que dejaos de chorrados y vamos a animarnos de una puta vez.
Propongo una cosa, bueno propongo, hos ordeno, que me mandeis fotos vuestras compitiendo, (unas 5) de este año o del año pasado o de cuando sea, en bici, corriendo, en el agua, potando, dentro de una acequia, lo que sea, asi montare un video, la canción ya la tengo asi que solo me falta vuestras fotos, no tardeis mucho, que ahora que estoy tullido aprovechare, si teneis de algun integrante que pensais que no va a enviar, enviarmelas tambien.
Venga un saludo.

miércoles, 6 de mayo de 2009

COSAS DE INTERES

Estos dias han pasado algunas cositas a los integrantes del club, ahi van algunas:
1.- CHICHO: Ya estoy mejor de mis problemas de soleo y gemelo, y ya me ha mirado un podologo, al final pronador (de manera brutal), y plantillas para el jueves 14 de mayo.
2.- OSCAR: Ya le han conseguido averiguar su problema de tiroides, y esperamos que se recupere pronto. Aparte se va ha apuntar, si no se ha apuntado ya al duatlon de Guadassuar.
3.- JAUME: Jugando al toro mecanico en una comunión se ha jodido la rodilla, a ti tambien recuperate pronto (me ha dicho un pajarito que el toro mecanico estaba contratado hasta las 0:00 de la noche, ¿pero las comuniones no son por la mañana?)
4.- ABEL: Aparte de estar entrenando como un loco, y estar mas fuerte cada dia, nos hemos entrado que renuncia al nacional universitario, total por unas horitas de viaje.Animo maquina.
5.- FERMIN (y el club): Hoy me he comprado la revista "Finisher triatlon", y en el apartado de otras carreras, se nombra la hazaña de Fermin en el duatlon de larga distancia de Sueca, exactamente pone esto: "Fermin Barres, del Club Triatlo Vila-Real, tambien tuvo un comportamiento ejemplar y se quedo a algo más de 2 minutos del campeón".
6.- ALEX: Esta otra vez jodido del estomago, ¡¡¡AHI!!!, esas chuches.
7.- Este no es de nadie en particular, el 17 de mayo se celebra el triatlón de Canet, Fermin ya esta apuntado, si alguien más se apunta que lo diga, lo más seguro es que Oscar y yiremos de apoyo loguistico, que hoy por hoy no valemos para mucho más.

P.D: Alguien sabe que o quien es el personaje que aparece en seguidores, con una foto de Jesus???????

OTRA LUZ AL FINAL DEL TUNEL.


Por fin, tras una larga temporada de idas y venidas a consultas de especialistas, y entre comidas de tarro e infinitas pruebas, parece asomar una tenue luz al final del túnel. Sin embargo, y no sé si desde una postura prudente o tal vez cobarde, me pregunto: ¿será esa luz la salida definitiva, o tal vez sea la de otro tren que viene de cara? ¡Hagan sus apuestas señores!

La cuestión es que hace un par de semanas, en uno de los análisis de control del tiroides, el valor de referencia resultó superior (más del doble) que la última vez, así que ¡eureka!, parece que la cosa definitivamente se destapa. Si os digo la verdad, me alegré de que empeorara. Como sucede en dos de cada tres episodios de “House”, el empeoramiento permite el diagnóstico y finalmente el DESEADO tratamiento. En realidad, ya se barajaba como la opción más plausible. No obstante, sigo siendo un caso atípico y la duda aún no se ha despejado completamente.

En definitiva, que ese rollo del frío, cansancio y sudoración nocturna, parecen ser debidos a un estado de hipotiroidismo. Lo verdaderamente sorprendente es que llevo más de dos años con la misma monserga y aún a día de hoy no estamos seguros. Como podéis imaginar el desgaste psicológico no es pequeño.
Ya he empezado el tratamiento. Pero como no podía ser de otra manera en este pequeño calvario, la cosa no es tan sencilla. La medicación debe ajustarse, ser individualizada, y me ha comentado el médico que se necesitan aproximadamente seis meses para lograrlo totalmente. Seis meses en los que no debo aumentar la carga de entrenamiento, para evitar riesgos innecesarios. Joder, seis meses, veintiséis semanas, 182 días con todas sus horas y minutos. En fin, toda la temporada. Pero para mí, es una buena noticia, en primer lugar porque la salud es lo que realmente importa. Pero en segundo lugar porque, aunque a mi ritmo, podré seguir practicando deporte, y sobre todo, porque dentro de medio añito de nada, es decir, para noviembre ya estaré dando guerra, con ganas de empezar el entrenamiento “normal” para la temporada próxima. O quién sabe…, igual me miro algún sprint u olímpico por Australia o Nueva Zelanda, que seguro que Noviembre allí cae en pleno verano austral, jejeje….En cuanto a la temporada actual, pues a medio gas, con la única restricción de evitar apretar demasiado ni en intensidad ni en volumen. Sin embargo, como ya acumulo más tiempo entrenando que el año pasado, yo creo que aunque no pueda al 100% igual tengo expectativas de mejora. Aunque eso de las expectativas es un temita peligroso, y mejor no alimentarlas en exceso que pueden ser primas hermanas de posteriores frustraciones y decepciones.
Por ello, en estas ocasiones la vida es un constante sobreponerse, y es un combate contigo mismo. Esta temporada será dura por eso, por tener que mantener la ilusión sabiendo que una mejora significativa no está próxima, así como tampoco la verdadera competición. Pero sea como fuere, nos divertiremos igualmente, de eso no os quepa duda. Ésa es la expectativa principal que no debe suprimirse bajo ninguna circunstancia.
Finalmente y para cerrar ya esta entrada, que me enrollo más que una persiana, añadir que una de las conclusiones es que hay que sobreponerse, superar la adversidad y hacer de nuestra cruz una escalera para subir a lo más alto, quién sabe si al cielo. A veces el cielo podemos encontrarlo viendo una salida de sol, en una conversación con algún amigo, en una mirada cómplice, y … por qué no, al inscribirse en un triatlón habiendo entrenado y con ganas de sentirte uno más, sin límites, viviendo la experiencia a través de los cinco sentidos y sin que Pepito grillo, (llamado también voz de la conciencia) te esté taladrando en todo momento que hay algo en ti que no funciona como toca y que debes apretar un poquito menos por lo que pueda pasar…


PD: Otra forma de subir al cielo es entrenar en bici con Abel. Y es que ayer me lo encontré con Chicho en Burriana, todos puestos de bonito con su mono. Solo para seguirle no es que subiera al cielo, sino que casi llegué a ver todas las estrellas del firmamento. Está como un toro el tío. Y Chicho, que ya venía de nadar en el mar, y es que aquí el que no corre vuela…

lunes, 4 de mayo de 2009

YA SE VE LA LUZ AL FINAL DEL TUNEL

Ha petición popular, ahi va mi diagnostico2, he ido al fisio a las 17:15, pero como estaba petado de abuelas reumaticas, hasta las 18:00 no he entrado.
Bueno, me ha mirado los gemelos y me ha dicho que las contracturas de los gemelos estan bastante bien, y que las contracturas del soleo, le estan costando un poquito más, del tendon ni rastro, y los "puntos gatillos", me queda alguno, pero me han dicho que los vamos ha dejar de momento, y vamos a probar a....... CORRER Y BICICLETA, ¡¡¡¡¡SIIIIII!!!!!.
A ver, de momento muy de tranquis, 30' de bicicleta y 20' de carrera a pie, dia si dia tambien, y si todo va bien, al tercer dia incrementar el tiempo, resumiendo, que en bici como si fuera de paseo, y corriendo, al trote cochinero, a ver si hay suerte y se arregla todo.
Aparte me han hecho las pruebas de la pisada, y casi seguro que sea la causa de la lesión, que yo creia que soy de pisada neutra y de eso nada de nada, el miercoles a las 20:30 voy a que me mire un podologo, y a un 99% de que me endosaran unas plantillas.
Ya para acabar 2 cosas:
1.- Animo Jaume seguro que no es nada.
2.- Estais seguro de que a la gente de este club no nos ha mirado un tuerto o algo parecido, dejo habierto los comentarios por si conoceis a algun curandero o algo.

LAS DICHOSAS RODILLAS

PIDO PUBLICAMENTE PERDON A FERMINET Y FERNANDO YA QUE LOS DEJE TIRADOS COMO UNAS COLILLAS ..........
1 LA COMUNION DEL VIERNES
2 EL RESFRIADO
3 ME DI UN PORRAZO CON EL TORO MECANICO Y ME JODI LA OTRA RODILLA

PERO ESPERO RECUPERARME PARA CULLERA

SALUDOS JAUME

domingo, 3 de mayo de 2009

TRIATLÓ CANET

-YEP COMPANYS AVUI ME INSCRIT AL TRIATLÓ DE CANET SPRINT,QUE ES FARÁ EL DIUMENGE 17 DE MAIG.
SON 18 EUROS I LA INCRIPCIÓ JA ESTÁ OBERTA I ES FÁ A TRAVÈS DE "CARRERASOLIDARIAS"
QUI VULLGA ANAR JA SAP QUE JA TE UN COMPANY DEL CLUB PER ANAR.
ESPERE QUE LA GENT S'ANIME I ENS JUNTEM UNS CUANTS.....
AU I APUNTEUSE.